diastimata

Ο Αβραάμ ήταν "θρανίο" μου σε όλο το Λύκειο. Είχαμε καθίσει στο ίδιο θρανίο και στη Β Γυμνασίου, για μια περίοδο κι είχαμε αποφασίσει ότι ταίριαζαν τα τσανάκια μας. Έξυπνοι, αλλά όχι εξυπνάκηδες, κολλούσαμε τους καθηγητές που μας κολλούσαν κι αφήναμε τους άλλους στην ησυχία τους. Κι όποιος ήταν "ξηγημένος" είχε να κάνει με μελετηρούς μαθητές. Με άλλα λόγια, διαβάζαμε για τη Χημεία, επειδή αγαπούσαμε τον Θόδωρο τον Χημικό, διαβάζαμε Ιστορία, επειδή ο Ηλίας απογείωνε το μάθημα με γνώσεις που, εκείνες τις εποχές, ούτε τις φανταζόμασταν και κλέβαμε ματιές κάτω από τις φούστες της φιλολόγου, η οποία, αν και μεγάλη για μας, είχε πόδια απίστευτα. Το κόλπο με τη φιλόλογο ήταν απλό: Πετούσες το στιλό κάτω κι έσκυβες να το πάρεις. Κάρφωνες τα μάτια μεταξύ των ποδιών και σηκωνόσουν αργά, αρχοντικά, έχοντας ταξιδέψει ως τον παράδεισο. Γιατί παράδεισος ήταν τότε ένα μικρό τριγωνάκι υφάσματος -συνήθως λευκό, ή μαύρο (τα σαμπανιζέ και τα μοβ ήρθαν στη μόδα όταν αποκτούσαμε τα πρώτ...

Τρεις μέρες τώρα, ήθελα κάτι να γράψω. Την ιδέα μου την έδωσε ο Κωστής, εδώ. Δεν ήθελα να γράψω κάτι τέτοιο, δεν ήθελα να το πιστέψω. Όσο περνούν οι μέρες, τόσο σιγουρεύομαι: Πέμπτη απόγευμα, στη δουλειά. Ως τις 12 -όπως πάντα. Σε κάποια στιγμή, πέφτει πανικός. Η ΝΕΤ μετέδωσε κάτι για νεκρούς. Είναι νωρίς ακόμη, αρχίζουμε τα τηλέφωνα. Διαψεύσεις, η μία πίσω από την άλλη. Λίγο αργότερα, η ΝΕΤ τα μαζεύει. Αφήνουμε κι εμείς το θέμα "να μην κοψοχολιάσουμε άδικα τους συγγενείς -μήπως και ζει κανείς στη Σαλονίκη..." Η ώρα περνά. Στις 7,30, η δεξίωση του Προέδρου της Δημοκρατίας, οι επίσημοι, οι αγρότες καλεσμένοι, ο Τσίπρας με την... Τσούπρα (ωραίο το επικοινωνιακό τρικ), οι δηλώσεις, η βαρυσήμαντος ομιλία... Μεσάνυχτα και το δελτίο έχει τελειώσει. Ένας φίλος, συνάδελφος, τηλεφωνεί από Αθήνα. Μου λέει για τους νεκρούς. "Δεν είναι δύο, είναι παραπάνω..." Παγώνω. Πάω να ρωτήσω: "Ήξεραν...;" Δε ρωτάω. Καταλαβαίνω. Ήξεραν. Όλοι ήξεραν. Θυμάμαι την είδηση που...

Διάβασα εδώ μια είδηση που έίναι... αντιεμπορική. Δεν κάνει νούμερα, όπως ένας καβγάς ανάμεσα σε πολιτικούς, ή το ¨μήνυμα με πολλούς αποδέκτες" του Προέδρου της Δημοκρατίας, Κ. Παπούλια. Και μου ήρθε, αυτό: Σηκώθηκε από το κρεβάτι. Πλησίασε το παράθυρο. Είχε αυτήν τη συνήθεια, να κοιμάται με τα παντζούρια κλειστά. Δεν μπορούσε να δεχτεί έστω και το ελάχιστο φως από έξω. Θυμόταν τον Αντώνη. Κάποτε, όταν είχαν ξαπλώσει, γυμνοί, σε εκείνο το επαρχιακό ξενοδοχείο, του είχε πει: "Άσε ανοικτό το παντζούρι. Μου αρέσει να πλημμυρίζει το δωμάτιο από το έξω φως... Μου θυμίζει σινεμά". Ήταν το μοναδικό βράδυ στη ζωή του, που είχε κοιμηθεί με το παντζούρι ανοικτό. Κάθε τόσο άνοιγε τα μάτια του και κοιτούσε το φως που χύνονταν στο δωμάτιο. Κοιτούσε την μπαλκονόπορτα κι έσφιγγε, ξανά, τα μάτια του, μπας και καταφέρει να κλείσει το φως έξω από το μυαλό του. Δεν το ξανάκανε. Σήκωσε το παντζούρι. Και τότε, το είδε. Είχε καρφωθεί στον ουρανό. Ένα μαύρο άστρο. Ήταν τεράστιο. Λες και ο ήλιο...

Περίμενε πώς και πώς να ΄ρθει το καλοκαίρι. Το ίδιο κι όλοι οι συνάδελφοι στο γραφείο. Αυτές τις ημέρες, τις δυο βδομάδες, ουσιαστικά, που θα ξέφευγε από το γκρίζο κτίριο, με τα μεγάλα παράθυρα, στα οποία, όμως, πρόσβαση είχαν μόνον οι προϊστάμενοι. Μετρούσε, όπως κι οι υπόλοιποι συνάδελφοί του, μία - μία τις μέρες. Μόνο τσατσάρες που δεν είχαν πάρει, να σπάνε τα δόντια... Κι ύστερα, ήρθε εκείνη η καταραμένη Τρίτη. Τότε που βγήκε ο προϊστάμενος, με το ημερολόγιο στα χέρια, "να κανονίσουν τις άδειες". Τα έβαλαν κάτω, ζήτησαν ο καθένας το 20ήμερό τους κι ύστερα ο προϊστάμενος χώθηκε στο γραφείο του -εκείνο με την πρόσβαση στα παράθυρα- για να βγάλει το πρόγραμμα. Η αλήθεια είναι πως φέρθηκε δίκαια: Έδωσε σε όλους τις ίδιες ημέρες, την περίοδο που ήθελαν, με μικρές αποκλίσεις δυο, τριών ημερών. Κανείς, όμως, δεν ήταν ευχαριστημένος. Στο πρόγραμμα εργασίας όσων θα έμεναν πίσω, για κάθε περίοδο, φιγουράριζαν πέντε ονόματα. Έλειπαν... τέσσερα. Σχεδόν οι μισοί. Πήγαν και το συζήτησα...

Δε βάζουμε μυαλό... Δυστυχώς, πρέπει να γίνει το κακό, για να συνετιστούμε. Κι όταν δε βάζουμε εμείς μυαλό και το πάθουμε, πάει καλά. Όταν πάρουμε στο λαιμό μας αθώους; Για τους 22 οδηγούς που πιάστηκαν να οδηγούν μεθυσμένοι, στις 7 και 8 Ιουλίου, στη Θεσσαλονίκη ο λόγος. Τους 67 που οδηγούσαν χωρίς δίπλωμα , μπορεί να τους συγχωρήσω. Τους 156 που οδηγούσαν χωρίς κράνος ή ζώνη, τους λυπάμαι. Όμως, τους 41 που προσπερνούσαν αντικανονικά, τους 18 που πέρασαν με κόκκινο, τους 12 που κινούνταν στο αντίθετο ρεύμα και τους 22 σουρούκλες, ΠΟΥ ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ, δεν μπορώ να τους συγχωρήσω. Ας κάνουν ό,τι θέλουν με τη ζωούλα τους. Με τη δική μου ζωή, όμως, γιατί παίζουν; Ουστ από δω, μπουρδόμαγκες!

Σίγουρα πέρασαν μεγαλύτερα και καλύτερα συγκροτήματα από αυτούς. Είχαν, όμως, αυτό το "κάτι" που γέμιζε στάδια. Είχαν την ικανότητα να καταπιαστούν, με επιτυχία, με όλα τα είδη μουσικής. Είχαν έναν υπέροχο συνθέτη (τον Brian May) και μια φωνή (τον Freddie Mercury) που όμοιά της δεν έχει γνωρίσει, ακόμη, η ροκ -και πολύ φοβάμαι ότι δεν θα ξαναγνωρίσει. Κυρίες και κύριοι, υποδεχτείτε τους Queen! Ψυχή του συγκροτήματος ήταν ο Φαρούκ Μπουλσάρα. Γεννημένος στη Ζανζιβάρη, από ευκατάστατους Ινδούς γονείς, ο Φαρούκ εγκαταστάθηκε στην Αγγλία το 1964, μετά τη βίαιη επανάσταση κατά του σουλτάνου της Ζανζιβάρης. Εκεί πήρε το μικρό όνομα Φρέντι. Το 1968 γίνεται δεκτός ως τραγουδιστής του συγκροτήματος Smile. Εκεί παίζουν οι Μπράιαν Μέι(κιθάρα) και Ρότζερ Τέιλορ (ντραμς). Η αρχή έχει γίνει. Το 1970, Μπουλσάρα, Μέι και Τέιλορ, ιδρύουν τους Queen. Ο Μπουλσάρα, ως φοιτητής γραφιστικής, σχεδιάζει το λογότυπο του γκρουπ. Το 1971, γνωρίζουν τον μπασίστα Τζον Ντίκον και το γκρουπ παίρνει τη μορφή...