Καθόμουν και σκεπτόμουν πώς, μια τέτοια μέρα, όπως η σημερινή, υπάρχουν άνθρωποι σκοτεινοί, που δε χαίρονται τον ήλιο, ούτε καν με μια κλεφτή ματιά από το παράθυρο, αλλά ψάχνουν τον τρόπο να πασάρουν κόκα, να σνιφάρουν, να ζήσουν το θάνατο. Άνθρωποι, δηλαδή, όπως ο Θάνος κι ο Γιώργος, της Κακιάς της Ώρας. Καθόμουν και σκεπτόμουν, αφήνοντας τον ήλιο να μπει από το παράθυρο και κάνοντάς με να κλείσω τα μάτια σα χοντρός γάτος που χουζουρεύει, ότι τέτοια μέρα αποκλείεται να ποστάρω τη συνέχεια της γνωστής ιστορίας. Γιατί δε συνάδει με τον ήλιο. Η "Κακιά η Ώρα" είναι μαύρη, σκοτεινή και θέλει το ανάλογο περιβάλλον, για να αναπτυχθεί. Δεν μπορείς να επωάσεις φίδια στην Ανταρκτική. Ούτε πιγκουίνους στην Αίγυπτο. Καθόμουν και σκεπτόμουν ότι, τέτοιες μέρες τις αναζητούσαμε με πάθος, στα τελευταία σχολικά μας χρόνια, για να κάνουμε κοπάνα -"σμπόμπα" την έλεγαν οι ακόμη παλαιότεροι. Και τότε ήρθε. Με email: H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια...
KENA ΜΕΤΑΞΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ