Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η χαμένη τιμή του ελληνικού κινηματογράφου

(συνέχεια από το προηγούμενο...)

Πολλές φορές στο παρελθόν ο ελληνικός κινηματογράφος είχε την ευκαιρία του. Πολλές φορές ο κόσμος τον αγκάλιασε, πίστεψε, γέμισε τις αίθουσες. Αλλά όλο κάτι γινόταν και ο κόσμος έφυγε.
Τελευταία, ο ελληνικός κινηματογράφος δεν κατάφερε να ακολουθήσει τα διεθνή στάνταρ. Κι όχι επειδή δεν είχε σκηνοθέτες με όραμα. Αλλά επειδή δεν υπήρχαν χρήματα για να γίνουν ταινίες θεαματικ
ές, που, κακά τα ψέματα, είναι της μόδας. Σκεφτείτε ότι, για μια σκηνή λίγων λεπτών, με τα καρυκεύματα να στροβιλίζονται, στην "Πολίτικη Κουζίνα", ή η διέλευση των Μιράζ στις ¨Σειρήνες στο Αιγαίο¨, κοστίζουν κάτι εκατομμύρια ευρώ!
Η πρώτη μου επαφή με τον ελληνικό κινηματογράφο έγινε στην Κομοτηνή. Κινηματογράφος Ποάλα, θερινός (από τη μία) και χειμερινός (από την άλλη πλευρά του δρόμου). Πρώτη ταινία, την οποία θυμάμαι σαν όνειρο, μια με το Σταυρίδη. Μία σκηνή είχε αποτυπωθεί στο μυαλό μου: Ο Σταυρίδης παρακολουθεί έναν τρελό, να μιλάει με ένα μυρμήγκι. "Ό,τι και να κάνεις, θα σε φάει ο σπούργος", λέει ο τρελός. Ο Σταυρίδης πλησιάζει το περβάζι με τα μυρμήγκια, κοιτάζει από ψηλά και, με τη χαρακτηριστική του φωνή, επαναλαμβάνει: "Το ακούς μέρμηγξ; Θα σε φάει ο σπούργος"!
Άγνωστο για ποιο λόγο, ήμουν τεσσάρων χρονών, αλλά αυτή η σκηνή έμεινε αποτυπωμένη στη μνήμη μου.
Η επόμενη επαφή με τον ελληνικό κινηματογράφο, έγινε δύο χρόνια αργότερα. Στη Δαδιά Έβρου. Παραθέριζα σ αυτό το υπέροχο μέρος, δίπλα στην προστατευόμενη, από τη συνθήκη Ραμσάρ, περιοχή, όταν διαπίστωσα ότι, κάθε Σαββατοκύριακο, η πλατεία του χωριού μετατρέπονταν σε... σινεμά! Με έκπληξη είδα ένα στρατιωτικό όχημα (χρειάστηκαν 20 χρόνια για να μάθω ότι λεγόταν "Καναδέζα") να φθάν
ει στην πλατεία. Τρεις φαντάροι κατέβασαν μία μηχανή προβολής και ξύλινους πάγκους. Έστησαν ένα πανί στον απέναντι τοίχο και, με το που έπεσε το σκοτάδι, άρχισε η προβολή της ταινίας "Της Κακομοίρας".
Κι έπειτα ήρθε η τηλεόραση. Ο ελληνικός κινηματογράφος απέκτησε μέρα: Σάββατο. Ώρα: 9 το βράδυ. Και κανάλι: ΥΕΝΕΔ. Εκεί γνώρισα τον υπέροχο ελληνικό κινηματογράφο και δημιουργούς όπως ο Σακελάριος, ο Δαλιανίδης, ο Λάσκος, ο Τσιφόρος.
Στα 16 μου γνώρισα το Χόλιγουντ. Τα "Σαγόνια του Καρχαρία" και τον "Ε.Τ". Άρχισα να παραμελώ τον ελληνικό κινηματογράφο, ώσπου είδα το "Θίασο". Κατάλαβα ότι υπήρχε κι άλλο σινεμά.
Στριμώχθηκα στην ουρά για να δω Τάσιο. Ξαγρύπνησα για να παρακολουθήσω το "Ναι μεν Αλλά" στην ΕΡΤ. Και έμεινα με το στόμα ανοικτό όταν έπεσαν οι διακ
όπτες στην ταινία του Αλευρά "Πέφτουν οι Σφαίρες σαν το Χαλάζι κι ο Καλλιτέχνης Αναστενάζει", για την περίφημη σκηνή του θηλασμού. Ο ελληνικός υπαρκτός σοσιαλισμός είχε κάνει το θαύμα του: Πρώτα, διάλεξε μια ταινία στην τύχη. Έπειτα, την πρόβαλε στην τηλεόραση, σε ώρα που, σήμερα, λέμε πράιμ τάιμ. Και τέλος, την έκοψε στη μέση, αφήνοντας την εικόνα μαύρη, κατάμαυρη, πίσσα.
Στο μεταξύ είχα γνωρίσει και τον Νικολαϊδη, με είχε γλυκάνει η "Συμμορία" του, είχα σφυρίξει στο ρυθμό των "Κουρελιών" του. Απογοητεύτηκα με τους "Απέναντι", χασμουρήθηκα με το "Μετέωρο Βήμα του Πελαργού", αλλά του έβγαλα το καπέλο στο "Λιβάδι που Δακρύζει".
Ξαναμπήκα σε μούλτιπλεξ για τις "Σειρήνες στο Αιγαίο". Απλά χαμογέλασα με τις απόπειρες του Καφετζόπουλου και του Λαζόπουλου. Τους κατέταξα μόλις ένα σκαλί πάνω από τους Ρέπα-Παπαθανασίου και το Σέιφ Σεξ τους. Όλοι τους, φυλακισμένοι στη μικρή οθόνη, lcd ή tft, δεν έχει σημασία. Γέλασα με το "Γέλιο βγήκε από τον Παράδεισο", αλλά μου έδωσε την εντύπωση της τηλεταινίας. Της καλογυρισμένης, έξυπνης τηλεταινίας. Κάτι σαν τις "Μέλισσες τον Αύγουστο".
Δεν κατάφερα να δω, ακόμη, τον "Ελ Γκρέκο". Θα στεναχωρηθώ όταν δω τον Μουστάκα, που δεν είναι, πια, μαζί μας, αλλά θα δώσω άλλη μία ευκαιρία.
Έχουν περάσει 27 χρόνια από τότε που άρχισα να βλέπω σινεμά, για το σινεμά. Έχω δει χιλιόμετρα σελιλόιντ να περνούν μπροστά από τα μάτια μου. Και, πλέον, με φόβο Θεού και γνώση ψυχής, υπογράφω: Η "Θεία από το Σικάγο" είναι μία από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει στη ζωή μου!
Αναλυτικά, για την ταινία αυτή -και για τις ελληνικές αγαπημένες μου- σε επόμενο ποστ.

Σχόλια

Ο χρήστης november είπε…
Μου τη σπάει που αναφέρεσαι στη Θεσσαλονίκη ως φραπεδούπολη.
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ nocember

Γιατί; Μήπως φραπεδούπολη δεν είναι; Όλοι οι καλοί την κάνουν... Ψάχνουν αλλού καφετέρια για να περνούν τις ελεύθερες ώρες τους.
Ο χρήστης Μαριλένα είπε…
Θα περιμένω να τελειώσεις για τα τελειωτικά μου σχόλια :ΡΡ

Εν τω μεταξύ, να γράψω κι εγώ μερικές από τις ταινίες του νεου ελληνικού που μου άρεσαν:

Ιωάννης ο Βίαιος της Μαρκετάκη
Ο Ερωτας του Οδυσσέα του Βαφέα
Πέπερμιντ του Καπάκα
Νοκ Αουτ του Τάσιου
Η κλασσική Λούφα του Περάκη, οχι η αηδία η δεύτερη
Απουσίες του Κατακουζηνού
Δεκαπενταύγουστος του Γιάνναρη

κάποιο του Τσεμπερόπουλου, αλλά αυτή τη στιγμή δε θυμάμαι ποιο.

Την πολίτικη κουζίνα τη βρήκα υπερτιμημένη και (σαφώς) δεν μου άρεσε.

Κοίτα πόσες θυμήθηκα :))

καλό απόγευμα Διαστήματα :)))
Ο χρήστης kanataki είπε…
εμένα μου άρεσε και το Πέπερμιντ και η Πίσω Πόρτα( και μην σκέφτεσαι μαλακίες γιατί σε ξέρω) και το Πρώτη φορά Νονός και κάπως λιγότερο κάποιες άλλες και αν θες να ξέρεις είμαι αισιοδοξη

υγ απλά και μόνο επειδή η ελπίδα πεθαίνει τελευταία
υγ για κανένα άλλο λόγο
Ο χρήστης Кроткая είπε…
μακράν η καλύτερη ταινία του παλιού ελληνικού κιν/φου είναι η Πάστα Φλόρα (μια τρελή τρελή οικογένεια).
μακράν η καλύτερη ταινία του μέσου ελληνικού κιν/φου (80s) τα Πέτρινα Χρόνια και μετά το Ρεμπέτικο.
και μάκραν για τον σύγχρονο ελληνικό κιν/φο διστάξω μεταξύ Πολίτικης Κουζίνας και Πέπερμιντ.

Η ύφεση της δεκαετίας του 80 οφείλεται σε πολλούς παράγοντες -σε εκείνουν στους οποίους οφείλεται η γενικότερη νοητική ύφεση, με εννοείς υποθέτω.

κατά την ταπεινή μου γνώμη δε, η μεγάλη φούσκα του ελληνικού κιν/φου είναι ο Τέο.
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
τα τελευταια 6 χρονια εχω δει τοσο κινηματογραφο και τοσα dvd που αυτη την περιοδο ψιλο-αποτοξινωνομαι...
απο τις παλιες δυο λατρεψα σε βαθμο υπερμετρο, την 'κυρα μας την μαμη' και 'μακρυκωσταιοι και κοντογιωργηδες'...απο τις καινουριες μου αρεσε το 'φως που σβηνει'.
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ Μαριλενα

Εν αναμονή των τελειωτικών σχολίων σου (αν και θα πάει μάλλον μακριά η βαλίτσα).
Δεν έχω δει την ταινία της Μαρκετάκη. Για τις άλλες συμφωνώ, εκτός του Δεκαπενταύγουστου, που με κούρασε. Ίσως επειδή ο Γιάνναρης έχει πει τα ίδια πράγματα μερικά χρόνια πριν. Ίσως και να είμαι λάθος.

@ kanataki

Φιρί φιρί το πας! Άκου πίσω πόρτα! Σιγά μη σου άρεσε και το Παλαμάρι του Βαρκάρη. Να είσαι αισιόδοξη. Τι θα κάναμε, χωρίς αισιοδοξία; Σαν τους Νορβηγούς θα βουτούσαμε, κατά δεκάδες, από τα Φιόρδ.

@ Кроткая

Καλά το άρχισες (με την Τρελή Τρελή Οικογένεια). Και πολύ σωστά τα περί ύφεσης. Για τον Τεό δεν ξέρω. Ακόμη το ψάχνω. Θα επιμείνω ότι ο Θίασος ήταν κορυφαία ταινία. Αλλά... Θα το αναλύσουμε, πάντως, διεξοδικά.
Για την ύφεση του 80 και σε εννοώ και συμφωνώ.

@ una mama και οχι μονο

Δεν έχω δει ούτε το φως που σβήνει! Θα τις δω, για να γράψω, αργότερα.

Η κυρά μας η μαμή! Ω, τι ηθογραφία! Η ατάκα του Μακρή "Τι ωραία που περνάμε εν Λαιστυνήτσι", κορυφαία! Το κοφτό του παίξιμο, το "Τι μου καμες" της Βασιλειάδου... Θα τα πούμε, αναλυτικά...
Ο χρήστης november είπε…
(σφυρίζει αδιάφορα...) σε ποιόν αναφέρεσαι;

;-)
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ november

Σφύριζε... Σφύριζε... Προδότρα!
Ο χρήστης Μαύρος Γάτος είπε…
Ε όχι και φραπεδούπολη! Υπάρχει και το σαλέπι.

Αξίζει ο Ελ Γκρέκο, να τον δεις. Δεν είδα τον Καβάφη, αλλά αυτός ο Σμαραγδής είναι διαμάντι. Σε αντίθεση με τον Αγγελόπουλο, που κάποτε μπορεί να γύρισε έναν Θίασο, αλλά μετά καλύτερα να μην γύριζε πιά τίποτε άλλο, ποτέ . Ο μουρτζούφλοκακομοίρης.

Για να μην μιλήσουμε για την ελληνική κρατικοδίαιτη δήθεν κουλτουριάρικη παραγωγή, Μαρκετάκη και σία...

Σ;)
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ μαύρος γάτος

Σαλέπι! Τι μου θύμισες τώρα! Ξέρεις, βέβαια, ότι, εκτός από μαλακτικό, είναι ΚΑΙ αφροδισιακό.

Τον Ελ Γκρέκο ελπίζω να τον δω το Σάββατο.

Μαρκετάκη; Η Τώνια; Θεέ μου, φύλαγε! Για όνομα!
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
[URL=http://imgwebsearch.com/35357/link/buy%20viagra%20online/6_viagra1.html][IMG]http://imgwebsearch.com/35357/img0/buy%20viagra%20online/6_viagra1.png[/IMG][/URL]


[URL=http://imgwebsearch.com/35357/link/buy%20viagra%20online/13_buygenericviagra.html][IMG]http://imgwebsearch.com/35357/img0/buy%20viagra%20online/13_buygenericviagra.png[/IMG][/URL]


[URL=http://imgwebsearch.com/35357/link/buy%20viagra%20online/18_buygenericviagra1.html][IMG]http://imgwebsearch.com/35357/img0/buy%20viagra%20online/18_buygenericviagra1.png[/IMG][/URL]
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
[URL=http://imgwebsearch.com/35357/link/buy%20viagra%20online/18_viagra1.html][IMG]http://imgwebsearch.com/35357/img0/buy%20viagra%20online/18_viagra1.png[/IMG][/URL]


[URL=http://imgwebsearch.com/35357/link/buy%20viagra%20online/15_buygenericviagra.html][IMG]http://imgwebsearch.com/35357/img0/buy%20viagra%20online/15_buygenericviagra.png[/IMG][/URL]


[URL=http://imgwebsearch.com/35357/link/buy%20viagra%20online/8_buygenericviagra1.html][IMG]http://imgwebsearch.com/35357/img0/buy%20viagra%20online/8_buygenericviagra1.png[/IMG][/URL]
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
[URL=http://imgwebsearch.com/35357/link/buy%20viagra%20online/6_viagra1.html][IMG]http://imgwebsearch.com/35357/img0/buy%20viagra%20online/6_viagra1.png[/IMG][/URL]


[URL=http://imgwebsearch.com/35357/link/buy%20viagra%20online/8_buygenericviagra.html][IMG]http://imgwebsearch.com/35357/img0/buy%20viagra%20online/8_buygenericviagra.png[/IMG][/URL]


[URL=http://imgwebsearch.com/35357/link/buy%20viagra%20online/2_buygenericviagra1.html][IMG]http://imgwebsearch.com/35357/img0/buy%20viagra%20online/2_buygenericviagra1.png[/IMG][/URL]

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια αρχή, πριν καιρό...

"Θεριό ανήμερο"! Η κυρα-Λένη ήταν, πάλι, παπόρι... "Αυτός ο σατανάς, με διαόλισε, χρονιάρα μέρα"!

Ο Γιάννης και τα άλογα...

Και τι ζητούσε; Τι ζητούσε; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να... ζούσε. Και πήγε. Παράδεισος και κόλαση μαζί, το Λευκοχώρι. Γύρω στα 50 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, στο δρόμο προς τις Σέρρες. Εκεί αγνάντευσε, κάπνισε ένα τσιγάρο (κάπνιζε ακόμη τότε) και αποφάσισε να φτιάξει, από το μηδέν, το Αγνάντι. Ο Γιάννης Γεωργακόπουλος πάλεψε με Θεούς, με Δαίμονες, με την τύχη του, με τις λέ ξεις και, πέρα από το γνωστό τραγούδι που μελοποίησε ο Λ. Μαχαιρίτσας (Και Τι Ζητάω), έφτιαξε ένα ποίημα: Ένα αγρόκτημα με άλογα, με κανώ, με οχήματα παντός εδάφους και με καταπληκτικό φαγητό. Εκεί συνάντησε και τον έρωτα. Παντρεύτηκε και ,μαζί με τη γυναίκα του, έχτισαν κι έναν ξενώνα. Το αγρόκτημα στη μία άκρη του χωριού και τον ξενώνα στην άλλη. "Για να ΄μαι πάντα... πρώτος στο χωριό", λέει... Χιουμορίστας, αλλά και παθιασμένος, ζωγράφος, στιχουργός, σταβλίτης, μάγειρας, πολυτεχνίτης, αλλά σε καμία περίπτωση... ερημοσπίτης. Πολύ καλός για παρέα, μαχητής, των δρόμων και των δασών. "Δεν προσκυν

Ένα λούμπεν νευρόσπαστο

Τον γνώρισα το 1969. Μαθητής δημοτικού, έψαχνα, μέσα στο επαρχιακό πρακτορείο εφημερίδων, κάποιο βιβλίο ή, έστω, τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα». Ο ξάδελφός μου είχε ένα τεύχος, με την Οδύσσεια και είχα ενθουσιαστεί. Έψαχνα κάτι παρόμοιο. Τα «Κλασσικά» ήταν μηνιάτικο περιοδικό. Είχε τελειώσει. Περιδιάβαινα, έτσι, τις στοίβες των εφημερίδων και των περιοδικών, όταν το μάτι μου έπεσε σ αυτόν. Ήταν εξώφυλλο. Σούπερ σταρ των κόμικς, αλλά και κωλοχαρακτήρας. Σίγουρα ο νεαρός που κανείς δεν θα έβαζε στο σπίτι του: Αν ήσουν κοπέλα, δεν θα εμπιστευόσουν ποτέ έναν μόνιμα άνεργο τύπο, που φοράει ναυτική μπλούζα και ξεχνάει να φορέσει παντελόνι. Αν ήσουν νεαρός, η μάνα σου θα σου έκανε το βίο αβίωτο με τον «φίλο που δεν δουλεύει ποτέ και περνάει τη μέρα του σε μια αιώρα». Ο Ντόναλντ, όμως, δεν ήταν ένας χαρακτήρας πρώτης ανάγνωσης. Ήταν πολυεπίπεδος ήρωας. Η πρώτη ιστορία που διάβασα, ήταν μια περιπέτεια του πλουτοκράτη τσιγκούνη θείου, του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Φοβόταν ότι οι Λύκοι θα του έκλεβ