Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Philadelphia


Ήταν η τρίτη φορά που έβλεπα το Philadelphia. Ταινιάρα! Καταπληκτικό σενάριο, εκρηκτικές ερμηνείες. Αλλά και μια σκηνοθετική ματιά χωρίς προηγούμενο.

Όταν είχε προβληθεί είχε τύχει της προσοχής, αλλά ίσως όχι τόσο όσο θα έπρεπε. Ήρθε, όμως, η απονομή του Όσκαρ στον Τομ Χανκς και η ταινία επαναπροβλήθηκε γνωρίζοντας την αναγνώριση που έπρεπε.

Υπόθεση: Γκέι μεγαλοδικηγόρος απομονώνεται από τους στρέιτ συνεργάτες του και πέφτει θύμα πλεκτάνης, για να απολυθεί χωρίς αποζημίωση. Επιστρατεύει νέγρο δικηγόρο, μάτσο και αντιγκέι, για να κερδίσει τη δίκη. Το AIDS θα βάλει τέρμα στη ζωή του και θα αλλάξει τη ζωή του δικηγόρου του.

Οι σκηνές στο δικαστήριο ανεπανάληπτες. Αλλά η σκηνή όπου, ο Χανκς, στηριζόμενος στο στατήρα του ορού του, εξηγεί στον Ουάσιγκτον μια άρια της Κάλας, ήταν όλα τα λεφτά.

Όσο για τη σκηνοθετική ματιά του Τζόναθαν Ντέμι, είναι ντροπή και να προσπαθήσουμε να κρίνουμε. Τα πλάνα από πάνω, στην προηγούμενη σκηνή, τα μακρινά στο δικαστήριο, στην πτώση του εξαντλημένου Χανκς, οι αρχικές τοποθετήσεις των δικηγόρων face to camera και το απόσπασμα των ταινιών 9 mm στο τέλος, έχουν μείνει στην ιστορία. Όταν το Hollywood αποφασίσει να κάνει μια τιμητική στον Ντέμι, θα πρέπει να τις βάλει στο –προς τιμήν του- κλιπάκι.

Τέλος, οι ερμηνείες. Ο Χανκς άξιζε όχι μόνον όσκαρ, αλλά και χρυσή σφαίρα και χρυσό Αλέξανδρο και χρυσή άρκτο και χρυσό φοίνικα κι ό,τι υπάρχει σε χρυσό. Από την πρώτη στιγμή σε πείθει ότι είναι η αδελφή που κρατά κρυφές τις σεξουαλικές της επιθυμίες, για να πετύχει, στη συνέχεια σε πείθει ότι είναι η ξεφωνημένη Party maniac και τέλος είναι ο καλύτερος ετοιμοθάνατος από καταβολής Hollywood. Παίζει με τα βλέμματα, με τις κινήσεις, με τη φωνή, με τα πάντα. Ο Ουάσιγκτον αλλάζει από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό –όπως ακριβώς τα συναισθήματά του και οι απόψεις του στην ταινία. Ο Μπαντέρας είναι ο σύντροφος που θα ήθελες να φιλήσεις τρυφερά και να κοιμηθείς αγκαλιά μαζί του. Η Στίνμπεργκεν είναι η σκύλα δικηγόρος που θα πατήσει επί πτωμάτων για μια νίκη, άσχετα με το δίκιο ή το άδικο. Τα «αφεντικά», ο ένας μετά τον άλλο, σου δίνουν την εντύπωση ότι έχουν από ένα μπαστούνι στον κώλο. Εκπληκτικό κάστινγκ.

Αιδώς στις μεγάλες αλυσίδες videoclub που δεν το έχουν στα ράφια τους, επειδή «είναι στενάχωρη ταινία». Με φοβερή αφέλεια, ξανθή υπάλληλος μου είπε, με ορθάνοιχτα μάτια: «Ξέρετε, σ αυτήν την ταινία πεθαίνει ο πρωταγωνιστής»!

Μπράβο στο Mega για την επιλογή, για τη Μέρα Kατά του AIDS. Να το δείχνουν κάθε χρόνο, μπας και ασχοληθούμε ποτέ με το θέμα.

Σχόλια

Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Είστε ρατσιστής αγαπητέ! Και είναι κρίμα διότι η ταινία που είδατε - με καθυστέρηση ετών - και μιλά για διακρίσεις, δεν σας δίδαξε το παραμικρό. Τι θα πει: "Ξανθή υπάλληλος"; Για ποιο λόγο επιλέξατε αυτό το χαρακτηριστικό της φυσιογνωμίας της και όχι για παράδειγμα: ψηλή/κοντή υπάλληλος, νεαρή/ώριμη υπάλληλος, αδύνατη/παχουλή υπάλληλος, όμορφη/άσχημη υπάλληλος; Επειδή συνδέετε το χρώμα των μαλλιών της (ξανθά) με το επίπεδο της κριτικής της ικανότητας, και άρα της νοημοσύνης της (η ταινία δεν είναι καλή γιατί ο πρωταγωνιστής πεθαίνει). Ντροπή και πάλι ντροπή!

Αγανακτισμένος,

Νοέμβριος
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Είστε ρατσιστής αγαπητέ! Και είναι κρίμα διότι η ταινία που είδατε - με καθυστέρηση ετών - και μιλά για διακρίσεις, δεν σας δίδαξε το παραμικρό. Τι θα πει: "Ξανθή υπάλληλος"; Για ποιο λόγο επιλέξατε αυτό το χαρακτηριστικό της φυσιογνωμίας της και όχι για παράδειγμα: ψηλή/κοντή υπάλληλος, νεαρή/ώριμη υπάλληλος, αδύνατη/παχουλή υπάλληλος, όμορφη/άσχημη υπάλληλος; Επειδή συνδέετε το χρώμα των μαλλιών της (ξανθά) με το επίπεδο της κριτικής της ικανότητας, και άρα της νοημοσύνης της (η ταινία δεν είναι καλή γιατί ο πρωταγωνιστής πεθαίνει). Ντροπή και πάλι ντροπή!

Αγανακτισμένος,

Νοέμβριος
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Α! και πάνω στην αγανάκτηση πάτησα δις το publish. Sorry!
Ο χρήστης iris είπε…
Για να το ξέρει όμως ότι πεθαίνει σημαίνει ότι την έχει δει. Κάτι λέει αυτό !
Αλήθεια δεν έχουν αυτή την ταινία;
Και στον Τιτανικό πεθαίνει ο πρωταγωνιστής. Λες να μην έχουν ούτε αυτή την ταινία;
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ november

Αγαπητέ ξανθέ Νοέμβριε, τα ίδια μυαλά έχετε με τη φίλη και συνεργάτιδά σας, αν και εκείνη δεν είναι ξανθιά. Ίσως οι βαφές των τελευταίων χρόνων (κάποτε τα είχε πράσινα) άφησαν κάποιο κουσούρι. Τα ίδια ακριβώς μου είπε το βράδυ που κρέμασα το ποστ, όταν καθόταν αναίσχυντα πάνω από τον ώμο μου, ως παπαγάλος, για να δει τι γράφω. Και, σημειωτέον, ΒΛΕΠΩ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ ΓΙΑ ΠΟΛΛΟΣΤΗ ΦΟΡΑ. Την είδαν τέσσερις φορές στο σινεμά, όταν προβλήθηκε (ναι, ζούσα τότε)!

ΥΓ και πρόσεχε όταν πατάς το publish πλήκτρο

@ iris

¨Αλλο το άλλο, άλλο το... άλλο. Ναι μεν πεθαίνει και στον Τιτανικό ο πρωταγωνιστής, αλλά η ιστορία αγάπης εκεί ήταν στα χνάρια του αμερικάνικου ονείρου: ο καθένας μπορεί να αγαπήσει και να αγαπηθεί με την καθεμία, ασχέτως κοινωνικών τάξεων. Too good to be true. Το σκέφτεσαι στον Τιτανικό ο Λεονάρντο να τα έφτιαχνε με τον κακό πλούσιο παρολίγον άντρα της Κέιτ; Αυτό θα ήταν ανατροπή.
Ο χρήστης Кроткая είπε…
ήρθαμε. πού είναι οι πινέζες; :ΡΡΡ

(την ταινία δεν την έχω δει, μεγάλη παράλειψις, αλλά θα το κάνω!)
Ο χρήστης tzo είπε…
Εγώ κάθε φορά κλαίω με αυτήν την ταινία αλλά αυτή τη φορά δεν την είδα! Πρέπει όμως να θυμόμαστε αυτές τις ταινίες και μέρες που δεν είναι συμβολικές!
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ krotkaya

Αγαπητή, επιτέλους! Μαύρους οφθαλμούς αποκτήσαμε έως ότου σας αντικρύσωμεν διά του Διαδικτύου. Τας πινέζας τας απομάκρυνα δια να μην πληγωθείτε. Την δε ταινίαν να την ειδείτε διότι αξίζει.

@ allitnil

Ειδικά στη σκηνή όπου ερμηνεύει τα λόγια της Κάλλας, ομολογώ ότι κι εγώ δεν αντέχω. Όπως και στα βίντεο του τέλους.
Ο χρήστης diastimata είπε…
@ evelina

Χαιρετίσματα στην Καβάλα! Χαίρομαι που συμφωνείς, γιατί όταν βγήκε, πολλά είχαν ειπωθεί για το όσκαρ του Χανκς (όπως, "για να πάρεις Όσκαρ στο Χόλιγουντ πρέπει να υποδυθείς ή τρελό (Νίκολσον) ή ΑμεΑ (Ντάνιελ Ντέι Λιούις) ή αναξιοπαθούντα").
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
ε,όχι απλώς ζούσατε αγαπητέ... είχατε πατήσει και τα 35 (χιχιχιχιχι...)

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μια αρχή, πριν καιρό...

"Θεριό ανήμερο"! Η κυρα-Λένη ήταν, πάλι, παπόρι... "Αυτός ο σατανάς, με διαόλισε, χρονιάρα μέρα"!

Ο Γιάννης και τα άλογα...

Και τι ζητούσε; Τι ζητούσε; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να... ζούσε. Και πήγε. Παράδεισος και κόλαση μαζί, το Λευκοχώρι. Γύρω στα 50 χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη, στο δρόμο προς τις Σέρρες. Εκεί αγνάντευσε, κάπνισε ένα τσιγάρο (κάπνιζε ακόμη τότε) και αποφάσισε να φτιάξει, από το μηδέν, το Αγνάντι. Ο Γιάννης Γεωργακόπουλος πάλεψε με Θεούς, με Δαίμονες, με την τύχη του, με τις λέ ξεις και, πέρα από το γνωστό τραγούδι που μελοποίησε ο Λ. Μαχαιρίτσας (Και Τι Ζητάω), έφτιαξε ένα ποίημα: Ένα αγρόκτημα με άλογα, με κανώ, με οχήματα παντός εδάφους και με καταπληκτικό φαγητό. Εκεί συνάντησε και τον έρωτα. Παντρεύτηκε και ,μαζί με τη γυναίκα του, έχτισαν κι έναν ξενώνα. Το αγρόκτημα στη μία άκρη του χωριού και τον ξενώνα στην άλλη. "Για να ΄μαι πάντα... πρώτος στο χωριό", λέει... Χιουμορίστας, αλλά και παθιασμένος, ζωγράφος, στιχουργός, σταβλίτης, μάγειρας, πολυτεχνίτης, αλλά σε καμία περίπτωση... ερημοσπίτης. Πολύ καλός για παρέα, μαχητής, των δρόμων και των δασών. "Δεν προσκυν

Ένα λούμπεν νευρόσπαστο

Τον γνώρισα το 1969. Μαθητής δημοτικού, έψαχνα, μέσα στο επαρχιακό πρακτορείο εφημερίδων, κάποιο βιβλίο ή, έστω, τα «Κλασσικά Εικονογραφημένα». Ο ξάδελφός μου είχε ένα τεύχος, με την Οδύσσεια και είχα ενθουσιαστεί. Έψαχνα κάτι παρόμοιο. Τα «Κλασσικά» ήταν μηνιάτικο περιοδικό. Είχε τελειώσει. Περιδιάβαινα, έτσι, τις στοίβες των εφημερίδων και των περιοδικών, όταν το μάτι μου έπεσε σ αυτόν. Ήταν εξώφυλλο. Σούπερ σταρ των κόμικς, αλλά και κωλοχαρακτήρας. Σίγουρα ο νεαρός που κανείς δεν θα έβαζε στο σπίτι του: Αν ήσουν κοπέλα, δεν θα εμπιστευόσουν ποτέ έναν μόνιμα άνεργο τύπο, που φοράει ναυτική μπλούζα και ξεχνάει να φορέσει παντελόνι. Αν ήσουν νεαρός, η μάνα σου θα σου έκανε το βίο αβίωτο με τον «φίλο που δεν δουλεύει ποτέ και περνάει τη μέρα του σε μια αιώρα». Ο Ντόναλντ, όμως, δεν ήταν ένας χαρακτήρας πρώτης ανάγνωσης. Ήταν πολυεπίπεδος ήρωας. Η πρώτη ιστορία που διάβασα, ήταν μια περιπέτεια του πλουτοκράτη τσιγκούνη θείου, του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Φοβόταν ότι οι Λύκοι θα του έκλεβ